Varoluşumuz sevgi üzerine kuruludur. Hayata gözlerimizi açarız. Yüce Yaratanın sevgisiyle besleriz ruhumuzu fakat zaman geçtikçe yaratıcı ile araya filtreler girer. Bu filtreler (öfke, nefret, kin, kırgınlık, kızgınlık, dünyevi aşk dürtüsü, bağımlılıklar, mutsuzluk...gibi) bu durum içimizde ki öz sevgiden gelen kaynağı tıkar blokaj oluştururuz. Zannederiz ki birileri severse geçer, kaynağı hep dışarıda ararız oysa kaynak içimizdedir. Ne zamanki bu filtreler aradan kalkar öz sevgiye ulaşırız. Negatif olan her şey bizi bizden bizi sevgiden uzağa götürür. Önce yaratanı sonra yaratılanı sevmek ama yaratılanda da önce kendini sevmeli insan ... Sevgi bulaşıcıdır. Sevgi tohumları ekilen bahçeler de görülmedik çiçekler açar. Sevgiyi bilmeyen çiçeği derleyemez, gözündeki çapağı silmeyen renkleri göremez. Son zamanlarda toplumda insanlar da sevgi sorunları oluşmaktadır. Sevgi tamamen bedava ve sınırsız kaynak iken, bunu gizleme gereği duyduk, ifade etmedik hep farklı kalıpları koyduk araya oysa kim bilir ne iyi gelirdi yaralı bir kalbe ‘seni seviyorum’ demek bir ruha can şifa nefes olurdu. Güzel sevmek, sevilmek gerek hiç değilse hiçbir zaman eksilmeyen bu duyguyu hissetmek hissettirmek gerek. Kim bilir senin sevgin birilerinin şifasıdır kim bilir...
Sevgiyle..